Deze post is ook te beluisteren via iTunes of SoundCloud. Voor als je liever achterover wil leunen terwijl ik ‘m je voorlees.
Mensen die maar wat doen. Wat ze gisteren deden. Wat de rest doet. Wat ze altijd hebben gedaan. Daar kan ik niet tegen. Begrijp me goed, er is niks mis met gisteren, met best practices en met herhaling. Sterker nog, het is een heel goed idee om dingen die goed gaan zo te laten. Maar de sleur van de middelmaat verpest zoveel. Zoveel potentieel blijft onbenut. Zoveel dingen gaan verkeerd. Zoveel levensvreugde spoelt door de goot.
Ik kan daar zo slecht tegen. Ik verzet me daartegen. Mijn werkende leven is praktisch volledig gericht op de strijd tegen de waanzin. Tegen het tegenwerken. Tegen de middelmaat.
Laatst vroeg iemand me of ik veeleisend ben. Vond ik een lastige vraag. Ik kan me heel graag voegen naar het idee van een ander, als dat een goed idee is. Of een discussie laten gaan, ook als ik het er niet mee eens ben. Als de discussie of de uitkomst daarvan niet relevant genoeg voor me is, laat ik deze liever gaan dan dat ik tijd en energie verspil aan het meningsverschil.
De Zweden kennen ‘lagom‘: de juiste maat. Precies genoeg. Je niet te druk maken, en al helemaal niet over dingen die niet belangrijk zijn. ik kan me daar goed in vinden.
Maar als het wel gaat om relevante zaken, die impact hebben op mensen of de organisatie, dan word ik strijdlustig. En dan kan ik ver gaan.
Hierin zou je me veeleisend kunnen noemen. Mijn grootste allergie is mensen in de slachtofferrol. Die er een drama van maken. En daar zelf niks aan zeggen te kunnen doen. Nu zit het drama in onze natuur. Maar dat betekent nog niet dat je er ook een drama van moet maken.
Ik stel hoge eisen aan de betrokkenheid van mensen. Aan meedoen of niet. En ik heb een vreselijke hekel aan dingen die ‘zo zijn’. Aan doen wat we gisteren deden om de enige reden dat we het gisteren zo deden. Ik verwacht dat je verantwoordelijkheid neemt. En dat je eerlijk en betrouwbaar bent. Dat je principes hebt en je daaraan vasthoudt. Geen gelul. Zeg wat je wil zeggen. Geef aan wat je niet kan. En zeg als je het gewoon niet weet. En zeg het als het je gewoon niet interesseert. Maar als het je wel interesseert, ga er dan vol voor. Sta voor je principes. Neem je verantwoordelijkheid. Duw jezelf over de rand.
Dat betekent niet dat je je in een hoekje gaat zitten inbeelden hoe het zou kunnen zijn. Dat je de ‘law of attraction’ voor je laat werken. Dat als je het maar lang genoeg visualiseert dat het dan vanzelf waarheid wordt. Dat het universum dat dan wel voor je regelt. Rot op. Het universum doet helemaal niks voor je.
Sterker nog, als je je doelen visualiseert, maak je je onbewuste wijs dat je het al bereikt hebt. Immers, je brein kent geen onderscheid tussen werkelijkheid en fictie, waardoor je brein helemaal geen moeite gaat doen om nog iets te bereiken, want je hebt al bereikt. Dat heb je net gezien!
Er gebeurt alleen wat als jij wat doet. De derde wet van Newton schrijft voor dat iedere actie altijd gepaard gaat met een reactie. Andersom is er geen reactie zonder een actie. Oftewel, als er niks gebeurt, gebeurt er niks. Je kunt niks bestellen bij het universum. Er is geen schuifluik achter de toonbank waar je je doelen genummerd doorheen kunt roepen. Zo makkelijk is het niet. Het gaat je kosten. Daar kan heel geheimzinnig over gedaan worden, maar er is geen geheim recept voor resultaat. Het is gewoon hard werken en volhouden.
Verzacht de pijn door de juiste balans te vinden tussen uitdaging en vaardigheid. Word blij van wat je doet. Kom in een flow, zodat de tijd gaat vliegen. Accepteer dat het leven niet maakbaar is. En houd dat ook in je achterhoofd, juist ook als het even minder gaat. Soms gaat het even minder. Dat heb jij niet gedaan, dat is dan gewoon zo. Er zijn goede en slechte tijden. Leer ervan en ga door. Focus niet op wat mis ging, want dan train je je brein op mislukking. Focus op de juiste dingen.
Maar hoe dan ook, doe er wat aan of hou je bek, dat blijft mijn credo. En ga je wel zitten zeuren, blijf dan alsjeblieft uit m’n buurt. Anders zorg ik daar wel voor.
Groeten,
Frank
Ik realiseer me pas ruim na het schrijven van deze post dat ik natuurlijk op moet passen met het hebben van verwachtingen. Ik ga mijn blog van twee weken geleden nog even lezen…
Blogalert
Schrijf je in voor de blogalert en mis geen blog meer!
