Over hoe makkelijk het voor mij is om in de spotlight te staan (en wat jij daar aan hebt)

Meer dan vier jaar geleden vertelde ik je over Barry. De bier tappende, plaatjes draaiende, flessen gooiende (en veelal vangende) barman. Barry was jarenlang mijn vriend. Mijn voorbeeld. Wel een beetje mijn idool. Hij deed hoe ik wilde doen. En hoe meer ik hem bestudeerde, hoe meer ik hem werd. Ik vertelde je over hoe ik knalgroene schoenen kocht. Een beetje om te narren. Om een statement te maken. Om te laten zien dat het kan. Een paar weken eerder had ik je al verteld over hoe ik met mijn niet-zakelijke sneakers en jas meer mezelf ben geworden dan ik ooit was geweest en daardoor grotere stappen zette dan ik daarvoor voor mogelijk had gehouden.

Lees verder of beluister deze blog als podcast op Spotify, in je Apple podcast app of op SoundCloud.

Barry was mijn alter-ego die ik misschien nog steeds wel bij me draag. Het alter-ego waar ik het vorige week misschien ook wel over had toen ik stelde dat ik privé nog veel te leren heb als fierljepper, waar het me professioneel best aardig af gaat meestal.

In mijn huidige werkende leven sta ik niet meer achter de bar, maar evenzogoed in de belangstelling. Bij voorkeur op een podium. In the spotlight. Alle ogen op mij gericht. En ook door te schrijven vestig ik de aandacht op me. Schijnt een universele basisangst te zijn: spreken in het openbaar.
Ik krijg daar veel waardering voor. Dat ik dat durf. Dat ik dat kan. Dat ik boeken schrijf. Maar zoals ik al heel vaak heb aangehaald: ik ben geen held.
Sterker nog, dit is het enige wat ik kan.

Verhalen vertellen op het podium en letters achter elkaar zetten achter m’n laptop. Is niet zo briljant. Is überhaupt niet briljant. Dit is mijn talent blijkbaar. Ik kan dit (hoop ik). Jij kan andere dingen waar ik vreselijk slecht in ben. En grote kans dat jij veel meer kan, want ik ken maar een paar trucjes. Het interessante is dat mijn trucjes toevallig wat meer in the picture staan en daardoor om mysterieuze redenen meer aanzien hebben. Dat is tof, goed voor mijn ego, maar slaat nergens op. Ik hoef hier niet meer credits voor te krijgen, want dit gaat mij juist makkelijk af. Ik hoef me nauwelijks in te spannen om een workshop van een uur te geven. Sterker nog, ik krijg daar energie van!

Vincent Patty (Djiggy Djé) had het vorig jaar in een podcast (Wilde Haren de podcast – shoutout) over hoe dat wat jou makkelijk af gaat, juist voor anderen moeilijk is. Om in een flow te komen, moet je iets doen waar voor jou een uitdaging in zit. Het gaat je makkelijk af, maar is juist moeilijk. Daardoor heb je focus en zet je door. Wat voor anderen makkelijk is, is voor jou moeilijk als je er geen uitdaging in hebt en dus geen voldoening uit haalt.
Daarom is flow zo belangrijk. Je vergeet de tijd.

Hoe meer je in de spotlight staat of dingen doet buiten je comfort zone, hoe groter de kans is dat het stemmetje in je achterhoofd (je innerlijke criticus, je superego) fluistert: “Jij kan dit niet, dit ben jij niet, hou hiermee op, straks komen ze er achter dat je dit helemaal niet kan en val je door de mand!” Kijk daarover even deze video van Jorg Ruis (of deze powervlog van mij):

De spotlight is mijn comfort zone. Aan de ene kant is het heerlijk om daar om gewaardeerd te worden, aan de andere kant kan het continu zoeken van die aandacht ook arrogant over komen. Ik voel me wel eens bezwaard als er een evenement is en weer ik naar voren geschoven word om een workshop of lezing te verzorgen. Later hoor ik vaak dat iedereen blij is dat ik het wilde doen, want zelf hadden ze er echt geen zin in.

In de spotlight kan ik doen wat ik wil doen. Kan ik mijn talent inzetten. Af en toe zet ik Barry op het podium om mijn grenzen te verleggen. Inmiddels maakt het mij steeds minder uit hoeveel mensen er in de zaal zitten (al geeft 100+ echt wel een kick), maar gaat het me er veel meer om hoeveel impact ik maak. Of ik mijn missie kan vervullen. Of ik werkelijk levens kan veranderen. Mensen uit hun hoofd kan halen en kan laten inzien dat ze meer kunnen. Dat ze zichzelf tegenhouden.

“I wanna see you shine”, zingt Douwe Bob. Vond ik mooi. Dus maakte ik een cover. Omdat het een mooi nummer is, maar in dit geval ook vanwege de boodschap, die zeker ook in het geval van Douwe Bob zo persoonlijk is.

Dat is mijn beroep. Beroep in het Engels is ‘vocation’ en dat vertaalt zich weer terug naar ‘roeping’. Dit geeft mijn leven zin. Dat is bijna spiritueel, zo schreef ik vier jaar geleden. Dit is mijn missie. Mensen laten inzien wat ze allang weten. Dat realiseerde ik me twee jaar geleden. Het potentieel naar boven halen. Tony Robbins noemt dat ‘unleash the power within’. De lelijke Nederlandse tegeltjesteksten die daar bij horen zijn: in je kracht staan of de beste versie van jezelf zijn. Klinkt minder tof, maar komt wel op hetzelfde neer.

Van iedere training of andere interventie leer ik weer. Van iedere reactie op een blog. Van ieder gesprek. Het blijft egoïstisch. Maar als ik doe wat ik leuk vind, word ik beter in waar ik goed in ben, en kan ik weer meer mensen helpen. En daar dan weer van leren.

En repeat.

Groeten,

Frank

Geen blog meer missen?

Schrijf je in voor de blogalert!

En nu jij!

Als je nog niet uitgelezen bent, er staan nog 350 blogs voor je klaar. En bijna 100 podcasts. Of bestel een van mijn boeken.
Wil je een mailtje krijgen als er een nieuwe blog of podcast online staat en mijn boek ‘En nu jij!’ als ebook ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn update.
Maar van lezen en luisteren alleen kom je niet vooruit. Wil je echt aan de slag? Start dan vandaag nog met mijn coachingsprogramma of schrijf je in voor een training.