Een nieuw format. Is het een powerpoint? Is het een vlog? Het is een flowerpoint. In een flow meegenomen worden door een powerpoint, als video in een blog. Lekker achterover zitten en kijken en luisteren (geluid aan dus). Meelezen kan ook onder de video, of via de ondertitels.
“Lekker egoïstisch leuke dingen doen”, is de ondertitel van mijn eerste boek. Als je doet wat je leuk vindt, word je beter in waar je goed in bent omdat je er dan meer energie in steekt, meer output levert en leuker en gezelliger bent voor je omgeving. Geen rol spelen, maar jezelf zijn, authentiek zijn, dat is het mooiste wat er is. Toch?
De van oorsprong Cubaanse Amerikaanse hoogleraar aan INSEAD Herminia Ibarra schreef een blog in de Harvard Business Review over de ‘Authenticity Paradox’: de vreemde tegenstelling tussen ‘jezelf zijn’ en je ontwikkeling. Want wil je morgen ook nog blij zijn met waar je bent, moet je juist af en toe buiten je comfortabele, veilige omgeving een stapje in het diepe zetten. Dus morgen ook nog jezelf te zijn, moet je juist even niet jezelf zijn. Om in je comfort zone te blijven, moet je af en toe buiten je comfort zone. Even niet jezelf zijn voelt vreemd. Het is niet voor niets buiten je comfort zone. Het voelt oncomfortabel. Het voelt zelfs alsof je iets doet ‘wat niet mag’. Je hebt dan last van wat men het ‘imposter syndrome’ noemt. Je voelt je een bedrieger. Je speelt immers een rol die niet de jouwe is.
Over het ‘imposter syndrome’ en het gevoel ‘I’m not supposed to be here’ gaf sociaal psycholoog aan Harvard Amy Cuddy ooit een zeer bekende TEDtalk. Alleen het origineel is al meer dan 40 miljoen keer bekeken. Cuddy heeft onderzocht dat je juist door een rol te spelen sterker over kunt komen. En doordat je merkt dat je positieve feedback krijgt doe je het vaker en wen je aan je nieuwe gedrag. Zij zegt dan ook: “Don’t fake it ‘till you make it, fake it ‘till you become it!”. Maar als je dat dan weet, hoe zoek je de randen van je comfort zone dan op en hoe ver ga je er dan buiten? In de Intermediair las ik daar een artikel over. Auteur Jaap Vriend haalt ‘The 4-hour work week’ van Timothy Ferris aan.
Om buiten je comfort zone te stappen moet je angsten overwinnen. Die angsten houden je in eerste instantie tegen om de stap te zetten. Vanuit lijfsbehoud, overlevingsdrang blijf je lekker in je comfort zone. Want je bent bang voor alle gevaarlijke dingen die gebeuren buiten je comfort zone. Je bent bang te belanden in de terror zone. En dat kan terecht zijn, want als je een te grote stap buiten je comfort zone zet, kan je comfort zone juist krimpen. Als je een wens hebt om te gaan presenteren en je huurt de Jaarbeurs af om een verhaal te gaan vertellen over een onderwerp dat je niet beheerst, je verkoopt de zaal niet uit en die paar mensen die er zitten roepen alleen maar ‘boe’ en gooien tomaten, dan laat je het wel uit je hoofd om nog eens op een podium te gaan staan. Het gaat natuurlijk om balans. En om kleine stapjes. Je moet je comfort zone stretchen. Kleine, veilige stapjes. Laat een aantal variabelen hetzelfde en wijzig er één. Maak een mooie slideshow over je hobby en presenteer deze aan je directe collega’s. Telkens een stapje erbij. Dan ontwikkel je je en houd je het leuk in je comfort zone.
Dit best wel afgezegde plaatje klopt dus wel. En al die mensen die roepen ”Ga buiten je comfort zone” hebben gelijk. Niet altijd, blijf vooral veel in je comfort zone, want daar is het lekker, maar daarbuiten gebeuren toch de magische dingen.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu echt!’.
