“De tijd tikt door, daar kan je niks aan doen”, zei ik bij het tekenen van een van de modellen die de basis vormen voor ons verhaal van onze training ‘En nu ik’. “Waar je voor moet zorgen is dat je ergens progressie uithaalt. Je moet bedenken wat voor jou de definitie van ‘groei’ is. Wat voor jou het niveau bepaalt dat jij wilt bereiken.”
Vorige week mochten we weer. Iedere keer dat we de training geven leer ik weer wat.
Het model dat ik tekende is ook de verhaallijn van mijn boek. In dit model ga ik er vanuit dat iedere professional wil groeien. Dat je voldoening haalt uit progressie. Sterker nog, dat stilstand uiteindelijk achteruitgang is.
Toen we het verderop in de training over de definitie van geluk hadden haalde één van de deelnemers de film ‘In Time‘ aan. In deze film is tijd het betaalmiddel. Dit heeft me aan het denken gezet.
De film was een paar weken geleden op TV (ja, gewoon geprogrammeerd, met reclame er tussendoor zodat je naar de WC kan). De film verhaalt over een tijd waarin ieder mens stopt met ouder worden op zijn 25e verjaardag. Op dat moment start je klok in je arm met tikken met één jaar op de klok. Tijd is het betaalmiddel voor alles, dus tijd is het nieuwe geld en is bovendien onlosmakelijk gekoppeld aan de duur van je leven. Door te werken of iets te verkopen krijg je tijd erbij. Is je tijd op, val je levensloos neer.
De hoofdpersoon Will Salas (die overigens erg op Justin Timberlake) krijgt van de zeer ‘rijke’ Henry Hamilton een eeuw aan tijd omdat hij klaar is met zijn leven. Hamilton heeft alles bereikt en niets meer om voor te leven. Hij laat zich tevreden dood van een brug vallen als zijn tijd op is.
Een interessant concept. Vorige week schreef ik dat ik bang ben dat we het breakeven punt van welvaart en welzijn voorbij zijn en daardoor over een tipping point heen gegaan dreigen te zijn. Een teveel aan welvaart leidt tot minder welzijn. We hebben zoveel welvaart dat alleen tijd nog een schaars goed is. Het besef van geld is er allang niet meer. Geld is voor mijn kinderen dat oranje pasje, dan even op wat knopjes drukken en klaar, zo schreef ik drie jaar geleden.
Aan de ene kant willen we de tijd tegenhouden, jong blijven, crèmepjes smeren, botox, eindeloos feesten op Ibiza… Anderzijds hebben we allang recht op die promotie, op die serieuze baan, om gehoord te worden. Vinden we.
In Nederland zijn we verwend. We kunnen niks maken, hebben niks in de grond zitten, dus richten ons op handel en andere dienstverlenende beroepen. Dat maakt ons zeer afhankelijk van technologie. Die technologie geeft ons de macht om de markt te veranderen, maar ook daarmee schieten we onszelf in de voet door grote concerns omver te werpen en dus de werkgelegenheid te verkleinen.
We wonen in een van de gelukkigste landen ter wereld, maar ondertussen klagen we maar door over wat er allemaal mis is. Onze kans om er wat aan te doen pakken we niet. We maken nauwelijks gebruik meer van ons kiesrecht. Ondanks dat ik altijd trouw ga kiezen omdat ik het wel belangrijk vind, snap ik mensen die niet gaan stemmen ook wel. Mijn eerste blog schreef ik daarover.
We zijn druk op zoek naar onze eigen kracht, onze passie, willen onze vrijheid om ‘ons eigen ding te doen’ en zoeken naar de rijkdom om onze eigen keuzes te kunnen maken.
‘Live forever or die trying’ kopt de filmposter van ‘In Time’. Maar Henry Hamilton kiest ervoor zijn leven te beëindigen terwijl hij letterlijk eeuwig zou kunnen doorleven.
‘Time is money’ wordt heel letterlijk genomen en omgekeerd wordt je levensduur in geld uitgedrukt.
De schaarste van geld is waar Salas feitelijk voor strijdt. Een meer eerlijke verdeling van geld ook. Dit komt overeen met wat ook ter sprake kwam in het eerder door mij aangehaalde interview met trendwatcher Ruud Veltenaar: In 2016 heeft 1 procent van de rijkste mensen 65 procent van de bezittingen. “Een ernstige discrepantie”, aldus Veltenaar. “De echte economie is klein ten opzichte van de virtuele economie.”
Salas kraakt de bank om de tijd die de rijken ‘in de kluis’ hebben als moderne Robin Hood aan de armen te geven.
De basis van mijn model voor gelukkig werken is een steeltje met een euroteken erop. Geld. Als je het voor elkaar krijgt precies te doen wat aan jouw klavertje vier voldoet, maar je verdient er geen geld mee, zit je toch niet goed.
Ik ben volgende maand jarig. Binnenkort ga ik de eerste keer de vraag ‘heb je nog wensen?’ krijgen. Een moeilijke vraag. Ik denk dat ik tijd ga vragen. Bij mijn werkgever is het mogelijk uren bij te kopen. Tijd kopen dus. Om te besteden aan mezelf. Een stukje gezond egoïsme.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
