Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug. De lente is begonnen. Vijf jaar geleden schreef ik daar ook al een blog over. Toen dacht ik dat de lente ook het einde van de crisis inluidde.
Ik heb het weekend besteed met alleen maar leuke dingen. En alleen maar relaxte dingen. Zaterdag de stad in gelopen, wat spulletjes op de markt gehaald en mijn haar laten knippen op een mini-festivalletje ter ere van Record Store Day. Amersfoort had de grootste Record Store Day van Nederland en mijn kapper had een mobiele haarstudio opgesteld, ongeveer tussen de bar en het podium. Dus daar zat ik, genietend van live muziek, in de zon, en mijn geknipte haar bevuilde het bier van de omstanders. Na zondagochtend eindelijk de sportschool weer eens met een bezoek te hebben vereerd zijn we ‘s middags van het weer gaan genieten met de hond in het bos. En aan het eind van de dag eten aan de tuintafel met een van Freddy’s brouwsels.
Een oplaadpunt, zou Patrick van Hees zeggen. Volgens de Geluksprofessor bestaat de basis voor een gelukkig leven immers uit Doelen, Oplaadpunten en Mensen. Geluk is daarmee DOM.
Tijdens zo’n weekend kan je heerlijk tot rust komen door veel te doen. Zo heb ik dit weekend ook deze post ‘geschreven’. In mijn hoofd, zoals ik dat wel vaker doe. Maar niet alleen de rust, ook mijn nieuwsfeeds hielpen me.
Via uiteenlopende media kreeg ik puzzelstukjes aangereikt die me een nieuw inzicht gaven. Een inzicht dat ik zeker niet gezien had als ik niet zo’n lekker weekend had gehad.
Het begon met een artikel in het FD waar ik zaterdagochtend op geattendeerd werd in de WhatsApp-groep van de Masterclass in Cambridge. Het artikel gaat onder meer over wankelmoed, jezelf kwetsbaar opstellen en jezelf niet te serieus nemen. Een onderwerp waar ik zaterdagavond (zondag op de timestamp) al over schreef.
In het artikel komt Oscar Kneppers aan het woord. Oscar is een van de meest succesvolle serial entrepreneurs van Nederland en een bekende internet uitgever, zo lees ik als ik hem opzoek. Een mooi pleidooi voor meer rust door yoga en meditatie. Daar kan ik me in vinden. Want dat heeft je hoofd nodig. In Cambridge zijn wij daar ook over onderwezen en hebben we het ervaren door telkens de dag te beginnen met 10 minuten stilte in de kapel van de college waar wij verbleven.
Eén zin viel bij mij verkeerd: “Maar ik ben ervan overtuigd dat discipline de basis is van een gelukkig leven. Mensen die in evenwicht zijn en die een goede connectie hebben met hun omgeving, zijn bijna altijd gedisciplineerd.”. De redenatie klopt sowieso niet, want is omgekeerde logica. Het woord ‘discipline’ associeer ik met een militair regime, met het opvolgen van bevelen. En daarmee met het doen van iets wat jij niet bedacht hebt. En ik wil nou eenmaal alleen maar doen wat ik zelf leuk vindt, dus discipline kan nooit leiden naar geluk. Een kleine discussie ontstond in de WhatsApp-groep. Al snel kwamen we er op uit dat opgelegde discipline niet werkt, maar zelf gedisciplineerd zijn wel. Ik was het er nog niet mee eens.
Hoe toevallig was het dat ik zondagmiddag een retweet van een quote van John C. Maxwel voorbij zag komen :”Discipline is doing what you really do not want to do, so you can do what you really want to do.”. Aha. Er begon iets te broeien in mijn hoofd.
Later die middag zat ik in het zonnetje het boek ‘De zin van onzin’ van Jeffrey Wijnberg te lezen. Over het grootste deel van het boek schreef ik al een uitgebreid verhaal, maar juist in het deel dat ik nog moest lezen ging het ineens over discipline.
En toen viel dan dat kwartje.
Geluk is DOM. Met oplaadpunten tank je energie bij. En net zoals bij een auto moet je eerst tanken, dan pas rijden. En je hebt maar één energievoorraad, niet één tank voor je werk en één voor privé.
-Patrick van Hees onderscheidt vier soorten oplaadpunten. Deze lichtte hij toe in Cambridge, maar uiteraard staat er ook een variant van op Youtube. Kijk even drie minuten (ik heb ‘m al voor je doorgespoeld naar het juiste startpunt) en je zult Patrick zien vertellen dat we 20 uur per week televisie kijken. En dat terwijl we ons er na het eerste uur eigenlijk al niet meer lekker bij voelen. Maar het is wel lekker makkelijk. Televisie kijken is een oplaadpunt, dus we krijgen er energie van, maar niet door het 20 uur te doen. We zouden na dat uur moeten gaan sporten, lezen of in de sauna moeten gaan zitten, maar we blijven voor de TV hangen.
En daarmee is voor mij de cirkel rond. Afgelopen weekend was relaxed. Heerlijk. Heel veel niet gedaan. Daar kan je ontzettend chagrijnig van worden omdat je (superego) eigenlijk vindt dat je ook nuttige dingen moet doen. Maar je moet dus een vorm van egoïstische zelfdiscipline hebben om je zelf de ruimte te geven om je op te laden. Dan kun je daarna weer vlammen.
Of een hele lange blog schrijven.
Zo. Het is eruit. Ik heb weer rust.
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
