Nota bene deze week hoorde ik weer van iemand die met een burn-out uitgeschakeld was. Kon er niet meer tegen. Wist niet of hij wel de juiste dingen aan het doen was.
Op Wikipedia vond ik het volgende over de oorzaak van een burn-out: Teveel aan stress op het werk en in de privésituatie zouden oorzaken van burn-out zijn. Een sensitieve persoonlijkheid met bovengemiddeld verantwoordelijkheidsgevoel en de neiging tot perfectionisme zouden risicofactoren zijn.
Op LinkedIn bemoeide ik me even met een discussie over de oorzaak van stress. In een artikel werd een onderzoek aangehaald dat een burn-out maar in beperkte mate wordt veroorzaakt door werk. Niet iedereen in de discussie was het er mee eens.
Ik kan slecht tegen de term work/lifebalance, dat schreef ik al eerder. Die balans impliceert dat je je werk afweegt tegen je leven. Terwijl je meer tijd wakker bent op je werk dan thuis, in principe.
Een iets betere variant vind ik de werk/privébalans. Dan weeg je je werk af tegen de tijd en energie die je aan je gezin, je hobby en je vrienden besteedt. Maar toch vind ik ook die niet juist.
Nu predik ik al langer dat je lol moet hebben in je werk, dat plezier in je werk zelfs een voorwaarde is voor succes. Plezier hebben in je werk, en daarmee gelukkig zijn op je werk, vereist dat je jezelf bent. Dat je je eigen rol speelt.
Het is voor mij zowel een uitdaging als een risico altijd verschillende dingen tegelijk te doen. En het liefst nieuwe dingen. Die niemand eerder deed. Dat zegt iets over mij. En dat gaat veel verder dan mijn werk.
In de laatste vijf weken heb ik vier keer op mogen treden. Als muzikant. Alle keren werkgerelateerd. Met mijn vaste band eerst voor 200 collega’s, toen voor 200 klanten. Vervolgens een collega begeleid op een bruiloft en tenslotte als drummer het afdelingskerstfeest opgeluisterd met een gelegenheidsband bestaande uit collega’s. Normaal gesproken ben ik zanger. Van huis uit ben ik pianist. Inmiddels speel ik ook gitaar en cajón. En bij gebrek aan een drummer bij Clockwork, ben ik in de Clockwork huisband dus nu drummer.
Als er al een werk/privébalans is, dan moet je er voor zorgen dat je aan beide kanten de zelfde dingen legt. Dan is er balans. En je moet je tijd een beetje redelijk verdelen tussen je collega’s aan de ene kant en je familie en vrienden aan de andere.
Ik hou van het maken van dingen, nieuwe dingen, verschillende dingen doen, creatieve vrijheid hebben, een eigen functie hebben maar binnen een team. Een beetje aandacht en een podium vind ik ook wel leuk. Al het voorgaande slaat zowel op mijn werk als op mijn muzikale leven. Vind ik niet gek.
Net zo belangrijk als de balans is de weegschaal. Je moet niet teveel dingen in een week proppen. Dan slaat de wijzer door in het rood. Als je bij die teammeeting wil zijn, de managementavond mee wil pakken en een training wilt volgen, maar tegelijkertijd de kinderen op bed wil leggen, wil gaan sporten en voor de TV hangen met je partner, dan heb je een uitdaging. Dan krijg je stress. Dan ligt die burn-out op de loer.
Je weet wel wat je het belangrijkst vindt. En je mag die keuze zelf maken. Doe je het niet, loop je ook nog eens het risico dat iemand anders een keuze voor je maakt. Jij bent de regisseur van je eigen rol. Klaag niet over hoe druk je wel niet bent. Doe er iets aan of hou je mond. Maar als je dan je mond houdt, denk dan af en toe wel even na of je jezelf niet in de stress aan het werken bent. Praat er dan toch maar over.
Succes.
Groeten,
Frank
NB: Laat er geen twijfel over bestaan dat een burn-out bestaat. Dat het je leven kan beheersen en kan veranderen. Dat je er echt ziek van kunt zijn of worden. Dat stress op het werk het in ieder geval niet beter maakt. En dat ik vooral met deze post probeer plezier te brengen.
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
