Mijn laatste drie blogs gingen echter over geluk, lente en plezier. Thema’s die altijd belangrijk zijn, maar juist nu extra relevant zijn omdat het allemaal wat minder binnen handbereik ligt. Het risico op het verliezen van je baan speelt een erg grote rol in ieders leven. Bovendien wordt de werkdruk opgevoerd door hetzelfde werk over minder mensen te verdelen. Ruimte voor initiatief en innovatie is er niet. Budgetten voor persoonlijke ontwikkeling worden steeds verder beperkt. De woorden ‘salarisverhoging’ en ‘bonus’ worden waarschijnlijk volgend jaar uit de Van Dale geschrapt.
We moeten dus harder werken, voor hetzelfde geld, zonder ruimte voor ‘leuke dingen’. Maar weggaan durven we niet omdat we dan onze dienstjaren verliezen en een tijdelijk contract krijgen dat dan straks misschien wel niet verlengd wordt. Of dan tenminste bovenaan de ‘last in first out’-lijst komen te staan.
We doen daardoor steeds minder wat we leuk vinden.
Onder steeds hogere druk. Het risico op ziekmeldingen en burn-outs loopt daardoor op. Wat daar bovenop gebeurt is dat minder mensen zich ziek durven melden uit angst voor het verliezen van hun baan, waardoor het kortdurend ziekteverzuim wellicht daalt, maar het aantal langdurig zieken alleen maar stijgt.
Nog meer reden dus om toch wat eerder de sprong te wagen. Niet meteen van de klif. Niet meteen in het diepe. Kan ook in je achtertuin. Of het nou lente is of niet. Het is altijd lente. Want dat bepaal je zelf.
Mijn vorige blog sloot ik af met het dilemma tussen risico en zekerheid. Maar natuurlijk geldt vooral mijn stelling van drie jaar geleden: zet een stap of doe het niet, maar zorg er voor dat je een keuze maakt. Een keuze waar je dan achter gaat staan, als dat niet bij voorbaat al het geval was. Bij voorkeur een keuze die past in een vooropgezet plan. Maar blijf niet hangen in twijfel. Dat is niet goed voor je.
Dat is niet goed voor je omdat je er letterlijk ziek van kunt worden. Maar ook kun je er ziek van zijn dat je niet datgene doet wat jou ‘s ochtends uit je bed kan tillen. Dan ben je wel op je werk, maar lever je nog steeds niks op. Je zet je niet in.
In beide gevallen vergroot je het risico dat iemand voor jou een keuze maakt. Vast niet meteen zo extreem dat je je baan verliest, maar wel dat je op een spoor gezet wordt waar je niet op terecht wil komen. Of andersom: dat je niet wordt gevraagd voor die ene vrijgekomen positie, voor dat ene project…
Dus. Wat ga je doen?
Groeten,
Frank
Deze post (of een bewerking daarvan) is onderdeel van mijn boek ‘En nu jij!’. Klik hier voor meer info.
