Over pendules, instrumenten en tovenaars

Organisaties zijn continu in beweging. Constant wordt geprobeerd de structuur optimaal aan te passen aan de veranderende markt. Trends worden gevolgd, consultancybureaus worden geraadpleegd, organigrammen worden getekend.
Wat opvalt in deze bewegingen is dat er continu wordt omgeschakeld van centralisering naar decentralisering. Wat een collega van mij ooit treffend ‘de pendule van organisatieverandering’ noemde. Er wordt gecentraliseerd vanuit efficiencyoverwegingen. Efficiency en effectiviteit vanuit specialisatie en schaalvoordeel.
Wat er vervolgens veelal gebeurt is dat processen niet volledig worden geïmplementeerd, de efficiencyvoordelen niet worden behaald, er een indirect apparaat wordt opgetuigd met eigen management, daar weer ondersteuning bij… Kortom: het werkt niet, het wordt te groot, het kost teveel geld en levert te weinig op. Onvrede. Waarom moeten de bedrijfsonderdelen zoveel kosten afdragen voor iets wat ze eerst zelf beter deden? Oplossing: decentraliseren! En zo komt de vicieuze cirkel weer aan zijn begin. Want ook decentralisatie heeft uiteindelijk niet de beoogde voordelen.
Het is behoedzaam balanceren op het dunne koord dat hier tussen ligt. De sleutel ligt in implementatie. Zoals ik in mijn vorige blog al de quote van Henk-Jan Messchendorp aanhaalde: ‘c’est le ton que fait la musique’. Het gaat niet om het instrument of het model, het gaat er om wat je er mee doet.

Ieder model is (binnen kaders) werkbaar te maken. Dat geldt voor tooling, maar ook voor organisatieinrichting. Dat kost alleen een hoeveelheid aandacht, doorzettingsvermogen en draagvlak die bij de meeste organisatieveranderingen niet aanwezig is.
Wat bij centralisatie wat mij betreft de voornaamste zorg is, is de verdeling van de kosten en de link naar de decentrale teams. Die hebben een verband. Als de decentrale units een algemene afdracht betalen aan ‘de holding’, zien zij geen verband met ‘die stafafdeling’. Ook fysiek moet er een link zijn. Daarmee wordt het persoonlijk. En we blijven nou eenmaal allemaal mensen.
Het sluitend maken van de onderliggende business case, maar vooral het overtuigen van de stakeholders is een enorm ingewikkeld en langdurig (tot ver na de ‘livegang’!) traject.
Dit komen we uiteraard ook tegen bij de implementatie of het professionaliseren van PMO. We zien klanten worstelen en struikelen. Wij kunnen veel, maar zijn geen tovenaars. We proberen onze rol als adviseur/partner/begeleider/etc zo goed mogelijk te vervullen, maar moeten een klantorganisatie ook een spiegel voor houden. Het moet duidelijk zijn welk probleem er aangepakt moet worden en of de organisatie daar wel klaar voor is.
Genoeg te doen.
Groeten,
Frank

En nu jij!

Als je nog niet uitgelezen bent, er staan nog 350 blogs voor je klaar. En bijna 100 podcasts. Of bestel een van mijn boeken.
Wil je een mailtje krijgen als er een nieuwe blog of podcast online staat en mijn boek ‘En nu jij!’ als ebook ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn update.
Maar van lezen en luisteren alleen kom je niet vooruit. Wil je echt aan de slag? Start dan vandaag nog met mijn coachingsprogramma of schrijf je in voor een training.