Eerst een anekdote:
Vorige maand lag mijn internetverbinding er uit thuis. Met mijn semi-technische kennis heb ik van alles geprobeerd om het te fixen, maar ik kwam er niet uit. Een hulplijn inschakelen dus. Die van Ziggo. Verrassend genoeg was die zomaar bereikbaar op Tweede Paasdag. Nou ja, natuurlijk eerst even in de wacht naar vreselijke muziek luisteren… Ik was er van overtuigd dat het probleem niet aan mijn hard- of software lag, want ik kon wel mijn router bereiken maar niet het internet op, ook niet vanaf de laptop van vrouwlief. Daar dacht de behulpzame Ziggo-medewerker anders over. Of ik de modem al eens gereboot had. En de router dan. Of ik dan even via start… Jaja, cmd, ipconfig, precies ja. O, dat stond ook allemaal goed. Instellingen resetten, nog eens rebooten… Mijn standpunt dat het niet aan mijn spullen lag, hield lang stand. Na 20 minuten (het gesprek heeft me achteraf 10 euro gekost…) bleek toch dat het aan mijn router lag. Met draadje vanaf m’n modem deed ie het namelijk wel. Dat had ik inderdaad nog niet geprobeerd… Dus ik moest de leverancier van m’n router maar gaan bellen (die alleen binnen kantooruren bereikbaar is). Of ik verder nog vragen had. Dan een prettige dag toegewest. Ja, hetzelfde. Na een paar dagen deed m’n draadloze verbinding het overigens ineens weer, vanzelf. Ook boeiend.
Mijn carrière begon ik bij Lost Boys. Lost Boys was en is een van de grootste spelers in de vaderlandse online marketingbranche. Toen ik daar begon waren de spetters van de geknapte internetzeepbel redelijk opgedroogd, maar de vlekken waren nog zichtbaar. Internet was een hype. Ik weet nog wel dat mensen riepen dat ze ‘niet mee gingen doen aan die onzin’ en dat er mensen waren die ‘er niet in geloofden’. Anno 2010 is internet allang niet meer weg te denken uit de samenleving. Het is zo vanzelfsprekend als water uit de kraan. Maar aan die vanzelfsprekendheid hangt ook afhankelijkheid.
Over een eeuw of wat kijkt men terug en noemt deze tijd de ‘informatiseringsrevolutie’ of misschien nog ‘automatiseringsrevolutie’. We zijn al een heel eind, maar hebben ook nog wel een lange weg te gaan. Een telefoonnummer, een vacature, een route, een definitie, je zoekt het allemaal even op internet op. Googelen is een populair werkwoord. Daarnaast hebben we de hele ‘nieuwe werken’-discussie.
We zijn al wel afhankelijk, maar de technische middelen zijn nog lang niet op een niveau dat we ook echt van de mogelijkheden gebruik kunnen maken. En iedere stap maakt weer duidelijk dat er nog veel meer mogelijk is, maar nu nog niet kan. Ondertussen blijft de ontwikkeling van ons gedrag achter bij dat van de middelen. We kunnen de verantwooordelijkheid en vrijheid van het nieuwe werken nog niet helemaal aan. Niet als manager, maar ook niet als medewerker.
Als ik op de oude manier werk kan m’n auto stuk zijn, de weg open gebroken, m’n laptop niet werken of het netwerk er uit liggen. In het eerste geval bel ik de leasemaatschappij, in het weede geval vraag ik m’n navigatiesysteem een andere route te berekenen en in de laatste twee gevallen bel ik de servicedesk. Makkelijk en helder. En heel vaak komt dit allemaal niet voor.
Als ik thuis werk kan m’n laptop stuk zijn, m’n modem, m’n router of m’n internetverbinding. Ik heb de meeste moeite om er achter te komen welke van de vier het is. En als ik dat dan weet moet ik ellenlange gesprekken aan gaan met externe partijen die niet samenwerken. En het gebeurt best regelmatig dat er iets niet werkt thuis.
Weer meer beren op de weg om het nieuwe werken tegen te houden. Ik wil wel graag, maar het lukt me niet. Ik weet nog niet precies wat nu de kernboodschap van deze blog is. Misschien wel dat ik zoveel mogelijkheden zie, maar er nog teveel gefragmenteerd mee omgegaan wordt. We doen maar wat. Net niet genoeg om er echt uit te halen wat er in zit. Maar we zwabberen via een kronkelpad wel stilletjes de goeie kant op.
Ik zal wel weer te snel willen.
Groeten,
Frank
